Միրզոյան-Լավրով մամուլի ասուլիսի ժամանակ հնչած ամենավտանգավոր շեշտադրումը թերևս այն էր, որ ռուսական կողմն արտաբերեց «տարածաշրջանային անվտանգային ճարտարապետություն» բառակապակցությունը․ փորձագետ
Հայաստան
Ռազմաքաղաքական հարցերով փորձագետ Արմինե Մարգարյանն իր ֆեյսբուքյան էջում գրել է․
Միրզոյան-Լավրով մամուլի ասուլիսի ժամանակ հնչած ամենավտանգավոր շեշտադրումը թերևս այն էր, որ ռուսական կողմն արտաբերեց «տարածաշրջանային անվտանգային ճարտարապետություն» բառակապակցությունը:
Մասնավորապես, ՌԴ ԱԳ նախարար Ս. Լավրովն ընդգծեց, որ Արևմուտքն անթաքույց փորձում է խաթարել տարածաշրջանային անվտանգային ճարտարապետությունը:
Սա նշանակում է, որ մեր ռազմավարական դաշնակցի համոզմամբ, այդ ճարտարապետությունն այլևս իրողություն է, որի հետ պետք է հարմարվել: Այն վերանայման ենթակա չէ, այնտեղ յուրաքանչյուրն ունի իր տեղն ու դերը, այդ թվում և՝ Հայաստանի Հանրապետությունը:
Մինչդեռ, Հայաստանը՝ Լաչինի միջանցքի շրջափակման հարցը միջազգայնացնելով, միջազգային իրավական մեխանիզմներ գործարկելով, Ադրբեջանին զսպելու նպատակով արտատարածաշրջանային դերակատարներ տարածաշրջան հրավիրելով, Լեռնային Ղարաբաղում միջազգային փաստահավաք առաքելություն տեղակայելու հարց բարձրացնելով, իրեն մեղմ ասած ճիշտ չի դրսևորում և նպաստում է այդ ճարտարապետության խաթարմանը:
Ի դեպ, այդ ճարտարապետության մեջ ՌԴ դերակատարությունը՝ որպես ՀՀ ռազմավարական դաշնակից, ամենևին չի նշմարվում, փոխարենը հստակ ընդգծվում է ՌԴ առաջնային միջնորդական դերակատարությունը Հայաստան-Ադրբեջան օրակարգերում, այն էլ՝ Հարավային Կովկասում ՌԴ ռազմավարական շահերի համատեքստում:
Իրապես փորձում եմ հասկանալ, թե ինչպես կարող է Հայաստանը տեղավորվել այդ ճարտարապետության մեջ, որն է մեր տեղն ու դերը, բայց՝ ապարդյուն:
Միրզոյան-Լավրով մամուլի ասուլիսի ժամանակ հնչած ամենավտանգավոր շեշտադրումը թերևս այն էր, որ ռուսական կողմն արտաբերեց «տարածաշրջանային անվտանգային ճարտարապետություն» բառակապակցությունը:
Մասնավորապես, ՌԴ ԱԳ նախարար Ս. Լավրովն ընդգծեց, որ Արևմուտքն անթաքույց փորձում է խաթարել տարածաշրջանային անվտանգային ճարտարապետությունը:
Սա նշանակում է, որ մեր ռազմավարական դաշնակցի համոզմամբ, այդ ճարտարապետությունն այլևս իրողություն է, որի հետ պետք է հարմարվել: Այն վերանայման ենթակա չէ, այնտեղ յուրաքանչյուրն ունի իր տեղն ու դերը, այդ թվում և՝ Հայաստանի Հանրապետությունը:
Մինչդեռ, Հայաստանը՝ Լաչինի միջանցքի շրջափակման հարցը միջազգայնացնելով, միջազգային իրավական մեխանիզմներ գործարկելով, Ադրբեջանին զսպելու նպատակով արտատարածաշրջանային դերակատարներ տարածաշրջան հրավիրելով, Լեռնային Ղարաբաղում միջազգային փաստահավաք առաքելություն տեղակայելու հարց բարձրացնելով, իրեն մեղմ ասած ճիշտ չի դրսևորում և նպաստում է այդ ճարտարապետության խաթարմանը:
Ի դեպ, այդ ճարտարապետության մեջ ՌԴ դերակատարությունը՝ որպես ՀՀ ռազմավարական դաշնակից, ամենևին չի նշմարվում, փոխարենը հստակ ընդգծվում է ՌԴ առաջնային միջնորդական դերակատարությունը Հայաստան-Ադրբեջան օրակարգերում, այն էլ՝ Հարավային Կովկասում ՌԴ ռազմավարական շահերի համատեքստում:
Իրապես փորձում եմ հասկանալ, թե ինչպես կարող է Հայաստանը տեղավորվել այդ ճարտարապետության մեջ, որն է մեր տեղն ու դերը, բայց՝ ապարդյուն: