Կյանքից զրկող փամփուշտից մինչ երկրին կյանք տվող կնոջ համար զարդեր․ արվեստագետ Արտակ Թադևոսյանի ցուցահանդեսը Բուլղարիայում․ լուսանկարներ
Մշակույթ
Օրերս Բուլղարիայի Գաբրովո քաղաքում տեղի ունեցավ գյումրեցի արվեստագետ-զարդագործ Արտակ Թադևոսյանի ցուցահանդեսը տեղի «Արվեստների և արհեստների էթնիկ փառատոն»-ի շրջանակներում: Ուշագրավն այն էր, որ էթնիկ տարբեր պատկանելության երկրների արվեստագետներ եւ արհեստավորներ ներկայացել էին իրենց հեղինակած աշխատանքներով՝ մեկտեղելով մշակութային ասելիքն ու դարձնելով փառատոնը մեծ իրադարձություն: Արտակ Թադեւոսյանի ասելիքը ինքնատիպ էր: Տաղավարի շուրջ խմբված մարդկանց հետաքրքրում էր արվեստագետի գաղափարը՝ մարդուն կյանքից զրկող փամփուշտից աշխարհաստեղծման օրից մինչ հիմա երկրին կյանք տվող կնոջ համար զարդեր ստեղծելու գաղափարը: Փամփուշտը նրա ձեռքում վերածվում է զարդի, արվեստի արժեք ունեցող էթնիկ ասելիքով մի խորհրդանիշի, որն ուղղված է խաղաղությանն ու համերաշխությանը: Կից տաղավարներից մեկում Թուրքիայի ներկայացուցիչները բուռն են արձագանքել հայազգի վարպետի մշակութային գաղափարախոսություն պարունակող աշխատանքներին:
Այսուամենայինիվ արվեստի լեզուն սահմաններ չի ճանաչում, չնայած էթնիկ արմատներով, էթնոկրի գենետիկ հիշողությունը պահպանելով այն նաև լեզվական շերտ, որ միայն տվյալ ազգի ներկայացուցիչը կհասկանա: Արտակը պայքարի փամփուշտները պահում է առանձին, առանձ ձուլելու, առանց փոփոխելու: Այստեղ միայն այն փամփուշտներից գործեր են, որնց առաքելությունը խաղաղություն էր:
Եվ նրանք, ովքեր կրում են Արտակի զարդերը, գիտեն, որ վերածվում են քայլող խաղաղության կոչնակների: Փառատոնում մեծ հաջողության, իր աշխատանքների հանդեպ մեծ հետաքրքրություն սերմանելու հետ մեկտեղ արվեստագետը փորձել է ներկայացնել նաեւ այսօրվա ցավը՝ արցախյան գոյապայքարը, որի հիմքում շուրջ 120.000 բնակչության հանդեպ կիրառվող հոգեբանական տեռոր է իրականացվում ադրբեջանցիների կողմից: Արտակը փորձում է բարձրաձայնել իր գործերով հենց այս պարզ ճշմարտությւոնը, որ քանի դեռ չկա խաղաղութուն, պատերազմը շարունակվում է, իսկ եթե դա այդպես է, ուրեմն պետք է լինել պատրաստ: Գաբռովո քաղաքի քաղաքապետարանի մշակութային բաժնի առաջարկությամբ Արտակ Թադեւոսյանը հանդիպելէ նաեւ քաղաքապետին եւ առաջարկել, որպեսզի մշակութային կապերով փոխկապակցված' քույր քաղաքներ լինեն Գյումիրն եւ Գաբրովոն:
Հայի անկոտրում կամքի մասն են Արտակ Թադեւոսյանի ասելիքները, որոնք ծնվում են մեր ժամանակների կարեւոր հրամայականներից:
Այսուամենայինիվ արվեստի լեզուն սահմաններ չի ճանաչում, չնայած էթնիկ արմատներով, էթնոկրի գենետիկ հիշողությունը պահպանելով այն նաև լեզվական շերտ, որ միայն տվյալ ազգի ներկայացուցիչը կհասկանա: Արտակը պայքարի փամփուշտները պահում է առանձին, առանձ ձուլելու, առանց փոփոխելու: Այստեղ միայն այն փամփուշտներից գործեր են, որնց առաքելությունը խաղաղություն էր:
Եվ նրանք, ովքեր կրում են Արտակի զարդերը, գիտեն, որ վերածվում են քայլող խաղաղության կոչնակների: Փառատոնում մեծ հաջողության, իր աշխատանքների հանդեպ մեծ հետաքրքրություն սերմանելու հետ մեկտեղ արվեստագետը փորձել է ներկայացնել նաեւ այսօրվա ցավը՝ արցախյան գոյապայքարը, որի հիմքում շուրջ 120.000 բնակչության հանդեպ կիրառվող հոգեբանական տեռոր է իրականացվում ադրբեջանցիների կողմից: Արտակը փորձում է բարձրաձայնել իր գործերով հենց այս պարզ ճշմարտությւոնը, որ քանի դեռ չկա խաղաղութուն, պատերազմը շարունակվում է, իսկ եթե դա այդպես է, ուրեմն պետք է լինել պատրաստ: Գաբռովո քաղաքի քաղաքապետարանի մշակութային բաժնի առաջարկությամբ Արտակ Թադեւոսյանը հանդիպելէ նաեւ քաղաքապետին եւ առաջարկել, որպեսզի մշակութային կապերով փոխկապակցված' քույր քաղաքներ լինեն Գյումիրն եւ Գաբրովոն:
Հայի անկոտրում կամքի մասն են Արտակ Թադեւոսյանի ասելիքները, որոնք ծնվում են մեր ժամանակների կարեւոր հրամայականներից: